Θέματα φιλοσοφικά, επιστημονικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, για τον άνθρωπο. Νευροεπιστήμες, εγκέφαλος,συνείδηση και νοημοσύνη. Νίκος Λυγερός.

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...

Ν. Λυγερός - Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας / The contribution of Neurophilosophy

Νίκος Λυγερός - Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας.
Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας δεν είναι μόνο αφαιρετική και θεωρητική. Η επίγνωση της δυνατότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου προσφέρει πλαίσιο ανάπτυξης για την φιλοσοφία. Δεν πρόκειται μόνο για μια θεώρηση του κόσμου μέσω ενός μαύρου κουτιού του οποίου δεν είναι προσβάσιμο το περιεχόμενο. Με τις έρευνες που γίνονται πάνω στον εγκέφαλο έχουμε δεδομένα που ήταν ανύπαρκτα πριν από μερικά χρόνια. Ο τομέας της ψυχομετρικής έχει αναπτυχθεί θεαματικά με αποτελέσματα ο συνδυασμός των δύο να έχει ωφελήσει και τον ίδιο τον άνθρωπο που θέλει να παίξει ένα ρόλο μέσα στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας. Οι ιδιομορφίες δεν είναι πια μόνες τους κι απομονωμένες,αλλά έχουν αναδειχθεί ως σπάνιες οντότητες. Οι σχέσεις που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους μοιάζουν δομικά μ' ένα νευρωνικό δίκτυο. Έτσι με αυτόν τον τρόπο δεν αναπαράγουμε απλώς ένα μοντέλο, αλλά ουσιαστικά δημιουργούμε μια αλλαγή κλίμακας σε αυτό το μοντέλο και αυτό προκαλεί μια αλλαγή φάσης λόγω εξωτερισμού. Επίσης η όλη δομή μοιάζει με τον ίδιο τον εγκέφαλο. Έτσι μέσω μορφοκλασματικής ανάλυσης μπορούμε να αντιληφθούμε στοιχεία αυτο-αναφοράς. Και η νευροφιλοσοφία αναδεικνύει το γεγονός ότι η ανάδραση του εγκεφάλου μας μέσω των γνώσεων που αποκτούμε πάνω στον εγκέφαλο, μας επιτρέπει να λειτουργήσουμε πιο συνειδητοποιημένα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είμαστε πιο αποτελεσματικοί. Επίσης λόγω της δράσης μας μαθαίνουμε στοιχεία οντολογικά. Κι αν αυτά είναι σε φάση ακραίας νοημοσύνης τότε έχουμε και τον ισομορφισμό και με την τελεολογία. Η κλασική φιλοσοφία έχει ένα όριο με τις σκέψεις γιατί δεν ξέρει ακριβώς με ποιον τρόπο τις παράγει. Αν εξετάσουμε το πλαίσιο της ιατρικής μπορούμε βέβαια να την θεωρήσουμε ως επιστήμη, αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχει πρώτον η δεοντολογία και δεύτερον η βιοηθική. Το ανάλογο που έχουμε ως νοητικό σχήμα είναι ότι η φιλοσοφία λειτουργεί με το πλαίσιο της αξιολογίας, αλλά η δράση της έχει και εξωτερικές επιπτώσεις που μπορούμε να εξετάσουμε με τη νευροφιλοσοφία. Δεν πρόκειται λοιπόν για απλώς ένα παραπάνω κλάδο της γνωστικής επιστήμης. Αλλά καθαρά μια σύνθεση που ενεργοποιεί μια ολιστική προσέγγιση όπου ο διαχωρισμός δεν έχει νόημα αφού ακόμα και η απλοποίηση αποτελεί έναν εκφυλισμό. Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας επιτρέπει επίσης να σκεφτούμε πώς σκέφτεται όλη η Ανθρωπότητα εντός του Χρόνου δίχως τους κοινωνικούς περιορισμούς που είναι καθαρά τεχνητοί. Η αφαιρετική κωδικοποίηση του αλτρουισμού είναι από τις προδρομικές μελέτες της νευροφιλοσοφίας. Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε ότι έχει νόημα ως νοητική στρατηγική.

http://lygeros.org/articles?n=17859&l=gr



N. Lygeros - The contribution of Neurophilosophy
Translated from the Greek by Athina Kehagias

The contribution of neurophilosophy is not only abstractive and theoretical. The awareness of the potentiality of the human brain provides a development context to philosophy. It is not just a theorem of the world through a black box, the content of which is not accessible . With scientific research performed on the brain, we now have data that was nonexistent a few years ago. The psychometric field has obtained a spectacular growth and as a result, the combination of the two, has benefited the human himself, who in turn wants to play a role within the context of Humanity.

Those peculiar characteristics are no longer secluded and isolated, but have emerged as rare entities. The relationships which they have developed between them are structurally similar to a neural network. Therefore, in this manner, we are not merely reproducing a model, but we actually create a scale change to this model and this causes a phase change due to extraversionism. Also, the whole structure seems like the brain itself. So, through fractal analysis we can perceive self-reference elements.

Neurophilosophy highlights the fact that the feedback of our brain through knowledge gained regarding the brain, is allowing us to function more consciously. In practice this means that we are more effective. Also, due of our activities we learn of ontological elements. And if they are at an extreme intelligence phase, then we also have isomorphism with teleology.

Classical philosophy has a limitation in regards to thoughts, because, it doesn't exactly know how it's producing them. If we examine the medical context, we can of cource regard it as a science, but we never forget that, there is firstly ethics and secondly bioethics.

The analogous that we have as a mental scheme, is that philosophy functions in the context of evaluation, but its actions has also external consequences that we can examine with neurophilosophy. It's not therefore simply regarding just another branch of cognitive science, but clearly a composition, that enables a holistic approach where the division does not make sense, as, even the simplification constitutes of a degeneration. The contribution of neurophilosophy also allows us to think, of how humanity thinks as a whole, within Time, without social constraints which are purely artificial. The abstractive codification of altruism is of the precurrent studies of neurophilosophy. Now we begin to see that it makes sense as a cognitive strategy


http://lygeros.org/articles?n=17859&l=en